De eerste show

De eerste show zit erop!

Het ging niet geheel zonder slag of stoot, maar om het niet al te lang maken, zal ik wat hoogtepunten samenvatten:

Woensdag t/m vrijdag 06 – 08 Oktober

De show komt dichter en dichter bij. En hetgeen ik bang voor was gebeurde: ik werd overladen met dingen die mij helemaal niet van tevoren verteld werden, hoe vaak ik er ook naar gevraagd had. Het ergste was nog dat mijn directe baas vertelde dat ze weg ging donderdag middag en vrijdag niet aanwezig zou zijn. Ik moest alles maar uitvogelen met een andere collega – en bedankt! Gelukkig heeft die mij heel goed geholpen, maar neemt niet weg dat ik het vrijdag (en donderdag trouwens ook) mega,mega,mega druk had! We hadden voor vrijdag middag zelfs niet eens een tweede gast, vanwege een cancellation die me pas woensdag werd verteld. En daarbij was ik blijkbaar hard nodig in de studio, waar al een paar keer over gebeld was.

Verder moesten er nog foto’s komen wat een heel drama was gezien het budget, de rare formaten en de tijd. De crew moest bevestigd worden en nog wat administratieve dingen. Gelukkig was Michelle zo lief om voor mij naar de studio te gaan om de lijsten te schilderen (wat ik overigens niet begreep, want toen ik ze zag, zagen ze er goed uit en niemand vertelde mij dat het over gedaan moest worden).
Na deze hectische dag heb ik nog even gewacht op de aflevering van de foto’s, dat ook maar telkens uitgesteld werd, maar het was dan wel gratis:). Toen op naar de studio om het decor te bekijken, waarvan iedereen zei dat het er goed uit zou gaan zien.

Eenmaal in de studio aangekomen, schrok ik me kapot. Beide flats (achtergronden) lagen op de grond, met gips, tape en vlekken eroverheen. De gips moest zelfs nog uitharden, dan geschuurd worden en dan nog 2x in de verf!!!! Flink boos geworden daar want ik begrijp gewoon niet dat mensen zoiets niet kunnen zeggen, of niet eerder kunnen vragen om mee te helpen. Ik had aangegeven dat ik het helemaal niet erg vond om ’s avonds te werken, maar zo onverwachts en zeker in het heetst van de strijd, was ik niet echt
blij.
Wisaal (andere staigiare) beloofde me echter dat het goed ging komen, net zoals bij andere producties, maar voor mij betekende het ook de hele nacht doorwerken en dan ’s ochtends vroeg de show.

Snel naar huis om me te verkleden en wat te eten en terug naar de studio. Om 12u ging Michelle naar huis en kon ik meerijden. Ik voelde me er lullig over tegenover Wisaal en haar vrienden, maar ze hadden liever dat ik goed rustte voor de show morgen. Eenmaal thuis een flinke fles bier leeg gedronken in de hoop dat ik goed kon slapen en al mn zorgen een beetje zou vergeten.

Weekend 09 – 10 Oktober – De eerste show en Canadese Thanksgiving

Nou, dat lukte natuurlijk niet helemaal, maar gelukkig was ik dan wel op tijd wakker. Zul je altijd zien: dan is je collega die je op komt halen te laat! Was ik toch maar gaan lopen. Eenmaal bij de studio aangekomen, stond de host, de crew en één gast al te wachten. Lullig natuurlijk. En bovendien hield ik mijn hard vast of er überhaupt wel een set klaarstond. Ik holde haast naar boven, deur op slot, dus nog langer wachten. Eenmaal open, liep ik snel naar binnen, de flats waren in ieder geval weg, gelukkig want dat zou afzichtelijk zijn geweest. Door het gordijn door en.. WAUW!! Daar stond me een prachtige set! Enorm blij en verrast kon ik wel een gat in de lucht springen. Maar ja dat kon ik dan weer niet laten blijken, want het verhaal hierboven is niet wat je noemt professioneel.

De show verliep gelukkig vrij goed. De ervaringen die ik in Amerika had opgedaan, lieten me gelukkig niet in de steek en daarbij werd ik goed ondersteund door mijn andere baas en een director. Diezelfde baas liep trouwens gisteravond nog de studio uit met de simpele woorden: “de enige eis die ik heb, is dat hier morgen een set staat om 9u.” Niet eens geschrokken of wat dan ook. En lekker makkelijk, baas zijn :P.

Nou goed, het voornaamste wat niet echt lekker ging, is dat de batterijen van vooral de host telkens leeg liepen. Het probleem dat daardoor veroorzaakt werd, was dat we behoorlijke vertraging opliepen, want een van de gasten moest uiterlijk 10.45 weg. Ze was niet echt blij, want ik had haar verzekerd dat we tot 10.30 zouden opnemen. Verder wel complimenten van de baas gekregen en nog wat geleerd tijdens het schieten van de promo. Wel leuk om te zien, dat iets waar je lang aan werkt, zo in je hoofd zit en dan opeens wordt uitgevoerd door anderen. Heel anders dan met radio maken, maar gaaf dat een team professionele mensen werkten op de manier zoals ik dat wilde:).

The Beach
Toen ik na de show de studio uitliep, was het zo’n ontzettend mooi weer dat ik direct zin had om naar het strand te gaan. Dat trof, de nieuwe Nederlandse meisjes en een Duitse hadden hetzelfde idee, echter was hun gehuurde auto (nu al) stuk. Ze hoopten dat de reparateur snel kwam en dat trof, want hij was er in no time. Wij blij en op naar de beach – in alleen onze strandkleren uiteraard!

Halverwege de route, MIDDEN in het centrum, zelfs op de kruising met Long Street, zo’n beetje Kaapstad’s drukste straat, kwam er allemaal rook uit de auto en een enorm vieze lucht. We dachten dat dit misschien niet zo’n goed teken was en zijn dus maar de auto uitgestapt. Gelukkig waren een aantal Afrikanen zo vriendelijk ons direct te helpen, maar nadat we weer in de auto waren gestapt, kwamen we niet veel verder of er kwam al weer rook uit, gelukkig op hetzelfde punt (we moesten een blokje omrijden vanwege eenrichtingswegen). Dus wij weer de auto uit – lekker beschamend in je badkleding midden in de stad – en die mensen ons weer verder geholpen. Een man was zelfs zo vriendelijk om een blokje mee om te rijden, om te zien of ie t echt deed en ja hoor, niks aan het handje. Hij wilde als dank helemaal niets hebben, maar wat waren we hem dankbaar!

Okee, toen wijzelf weer proberen en je raad het al: weer rook! (Later is dan ook gebleken dat het meer aan onze rijstijl lag dan aan de auto) Omdat Iris niet meer verder durfde te rijden en zij de enige was die verzekerd was, hebben we de auto maar geparkeerd en zijn we in de stad ff een drankje wezen doen. Helaas geen strand, maar ach: morgen zou het vast weer goed weer zijn!

Canadese Thanksgiving

Nou, dat konden we dus vergeten, want wát was het me zondag toch een noodweer! Nou is dat iets typisch Kaapstads, het veranderende weer, maar toch zo erg konden we haast niet voorstellen. Ergens kwam het ook wel weer goed uit, want we zouden zondag Canadese Thanksgiving gaan vieren, uiteraard georganiseerd door onze Canadese huisgenote. Gezellig met zijn allen gekookt en daarna met zo’n 20 man opgegeten. Daarna de film Tsotsi gekeken, een aangrijpende Afrikaanse film. Niet erg Thanksgiving-achtig, maar wel heel goed.


Voice-Overs

Maandag was het dan zo ver: ik mocht de voice-overs gaan opnemen! Helaas had ik al vernomen, dat het in plaats van de beloofde 2-4u, het maar een uurtje zou zijn. Relatief gezien hoef ik qua geld alsnog niet te klagen, maar toch is het jammer, vooral ook van de kosten om daar te komen. Het was vrijwel hetzelfde als de auditie, al merkte ik dat het veel moeilijker was met een langere tekst om mijn accent te camoufleren. Ik ben benieuwd hoe het klinkt, hopelijk krijg ik dan ook een paar kaartjes voor de tour. Ik krijg in ieder geval wel een aantal bestanden en het geld, moet ik even afwachten hoe het zit, maar blijkbaar kun je geld (hier) naar een pinautomaat sturen, oid.

’S Avonds zijn we als goede vrienden een kijkje gaan nemen in het nieuwe huis en kamer van Steffie. Erg mooi, maar schijnbaar een beetje vreemde eigenaren, huisgenoten en maarliefst 6 katten en een hond. Dus ik vraag me af hoe lang ze hier blijft.

Dinsdag 12 oktober 2010

Met pijn in ons hart gaan we vanavond afscheid nemen van Edwin en Deepash, 2 Britse huisgenoten, waar we altijd veel mee gelachen hebben en die altijd voor veel levendigheid zorgden. Ben benieuwd hoe het is zonder hen. Natuurlijk weet je dat ze vertrekken, maar nu komt het opeens heel dichtbij. Jammer, maar ik hoop dat er snel weer nieuwe, leuke mensen voor in de plaats komen. Vanavond bevestigde maar weer eens hoe leuk het was met hen, al is de rede des te groter Londen eens te bezoeken.

Helaas geen foto's dit keer, mijn camera is steeds stuk. Mocht je wat delen gemist hebben, kijk dan op:

http://beurdens.blogspot.com