Het einde van een fantastische reis!

Hier dan, na lang wachten mijn laatste verslag van mijn reis over de laatste maar fantastische weken in Zuid-Afrika en uiteraard de fotootjes! Excuus dat het zo lang heeft moeten duren.
Ga er maar eens lekker voor zitten, want het is als vanouds weer een flinke lap tekst.

The End
Met veel heimwee schrijf ik hier dan weer mijn laatste verslag, want ik ben al weer thuis.
Ik heb het de laatste paar weken erg naar mijn zin gehad, maar helaas nog niet eerder de kans gehad dit op te schrijven/op internet te plaatsen.

De laatste vrijdag op mijn stage hebben we 's avonds “gevierd” met een braai bij ons thuis, maar dat werd helaas verpest door iemand die teveel drank op had.

Zaterdag was wel ook erg tof, in de Fez: een toptent met een heel circus erop en eraan. De overige dagen voordat mijn Vader landde, heb ik lekker besteed in de omgeving.
Vooral de dinsdag heb ik erg goed benut door (eindelijk) Devil's Peak te beklimmen met onze nieuwe huisgenoot Maurice, een Antilliaans-Nederlandse Afrikaan (Denk daar maar eens overna!). Het was een erg mooie tocht, hoewel gevaarlijk maar erg blij dat we 'm gedaan hebben. Die maandag ervoor was ik gezellig met Hil op stap, helaas haar laatste dag.

En toen, eindelijk, was het zo ver: de dag dat mijn Vader naar Zuid-Afrika kwam! 'S avonds was het slecht weer (toevallig kwam ons Pa met regen en vertrok ie weer met regen, de enige 2 slechte dagen van de maand...) Ik had nog een klein uurtje over en besloot toch maar snel een welkomsttekening voor hem te maken op het mooie a3 papier dat ik van Hilde had gehad. Eenmaal klaar kwam Ross (waar ik kamer mee had geruild) naar me toe, besloten dat ie toch maar mee ging naar het vliegveld, ondanks ie geen woord er van zou verstaan (een Engelstalige Afrikaan), maar erg tof. Hij was lijkbleek, maar een moment om trots op te zijn: hij had nog nooit eerder gevlogen, tegelijkertijd ook een vreemde gewaarwording.

Nog lekker wat gedronken op het vliegveld en daarna snel terug naar huis. Na een korte rondleiding en kennismaking met huisgenoten, gingen we snel slapen want het was alweer een uur of 2.

De volgende ochtend moesten we vroeg op, want we hadden beloofd Liedewij (huisgenootje waar we de auto van hadden gehuurd) naar haar werk te brengen om half 9. We besloten onze kans te wagen om de boot van 9u naar Robben Island te halen, wat gelukkig gelukt was; zo hadden we de rest van de dag nog over voor de stad:). Na een wilde tocht over de ruige Kaapse zee kwamen we aan op het eiland. Daar werden we in tourbussen ingedeeld, want ook het eiland was vrij groot. (4x2km). Het gave was, was dat we rondgeleid werden door mensen die zelf in die gevangenis gezeten hebben, uiteraard ten tijde van de Apartheid. De eerste gids was erg goed met veel humor en zo kwamen we veel te weten over het eiland zelf en een klein beetje over de ideeën van Mandela en hoe hij mensen wist te overtuigen.

Daarna kwamen we in de gevangenis zelf waar een andere, zwarte man, de tour over nam. In Zuid-Afrika heb je “3 soorten mensen”: wit/blank, gekleurd en zwart. En dan heb je nog Indiërs, die veel mensen onder gekleurd rekenen, maar zelf noemen ze zich liever Indisch. Tijdens de Apartheid (en veel mensen, zeker in ZA, helaas nu nog) dachten veel mensen dat hoe zwarter je was, des te minder mens je was. En dat bleek ook wel heel erg op Robben Island. De man vertelde ons de oneerlijkheid die werd verdeeld over de verschillende groepen mensen.
De blanken waren de wacht, de gekleurden sliepen in een slaapzaal met bedden en matras, 3 dekentjes en een lange pyjama en de zwarten... Tja, die moesten het ontgelden. Zo hadden zij slechts een korte pyjama, moesten zij op de betonnen en ijskoude vloer slapen, en hadden zij ondanks de gure Kaapse wind (zeker 's avonds) slechts 1 dekentje. Ook haalden ze misselijke streken uit, puur om te laten “voelen” dat de zwarten “geen mens” waren, zoals ze slappe poederkoffie te laten drinken zonder iets erin, terwijl de gekleurden meerdere malen goede, stevige koffie kregen met suiker en melk. Helaas kon mijn Vader niet alles verstaan en kon ik ook niet de hele tijd vertalen, maar ik vond het verhaal dat deze man vertelde nogal heftig en erg aangrijpend. Heb er nog veel aan gedacht.

De tour was vrij lang, dus waren we pas rond 1 terug. Lekker geluncht en daarna een beetje door de stad gereden. Uiteraard eerst naar het Cape Town Stadion, waar we helaas niet meer in konden. Ook zijn we de bekende stranden afgereisd en natuurlijk naar Signal Hill. Wilden we 's Avonds nog Lion's Head beklimmen, dat zat er helaas door het weer niet meer in.

De vrijdag zijn we sportief en vroeg vertrokken naar de Tafelberg om deze te beklimmen. We namen de snelst, maar stijlste route. Omhoog was al zwaar maar op zich nog goed te doen, maar eenmaal terug.. ongelofelijk hoe erg je je daar op blijft verkijken. Met veel pijn en moeite kwamen we beneden maar we hadden er wel een erg mooi uitkijkpunt voor terug en dat hebben we dan zonder kabelbaan voor elkaar!

's Avonds zijn we naar mijn liefste collega Astrid gegaan, die ons had uitgenodigd voor een etentje, omdat ze ons graag een traditionele maaltijd voor wilde schotelen. Gezien haar werk besloten we dan maar Fish and Chips te eten, wat ook een erg geliefde lokale snack is. En bij Kalky's Bay, waar Astrid in de buurt woont, kan dat erg goed. Dat is een leuk haventje waar vele vissers, vis verkopers en vis kopers te vinden zijn overdag, al was het 's avonds een beetje uitgestorven. Ook vind je daar een aantal zeehondjes, welke je uit het water kan lokken met wat vis(restjes). Je kunt hem haast kunstjes laten doen, he Tim?!

Zaterdag ochtend zijn we, helaas voor de allerlaatste keer, naar de geweldige Biscuit Mill/Neighbourgoods market geweest. Dit is een Bourgondische markt waar je het meest gevarieerde en lekkerste eten ter wereld kunt vinden als ontbijt of lunch. Wederom erg druk; het leek wel iedere week drukker te worden. Daarna had ik mijn Vader nog even een leuk winkeltje laten zien, dat van oude spullen meubels etc. maakt, hetgeen mij erg inspireerde. Daarna was het tijd voor Cape Point/Kaap die goeie Hoop, wat nog een heel eind rijden was. Wel is het een fantastisch stuk natuurgebied, dus dat rijden is helemaal niet zo erg. Helaas zijn we onderweg geen loslopende struisvogels tegen gekomen of Bavianen op de weg. (Hadden we sowieso wat pech mee de laatste weken, mijn Pa heeft geen aap gezien). De punten waren weer erg mooi en ook daar troffen we uiteraard Nederlanders aan. Op de terugweg via de andere kant van de punt gereden richting Astrid, maar niet voordat we een stop maakten bij een bekende plaats om pinguïns te spotten.

Eenmaal bij Astrid was het weer erg gezellig, dit keer was buiten haar vriendin ook haar leuke zus en haar vriend erbij en ze spraken allemaal Afrikaans, dus dat was prettig. (Toch raar om na 5 maanden Engels dan opeens gewoon Nederlands tegen je collega te spreken). Een top avond gehad, al was het naar afscheid te nemen.

Zondag was het zover: de eerste dag dat mijn Pa écht wat mee zou maken, al was alles tot nu toe al heel wat. We gingen wederom naar de altijd gezellige braai van Mzoli's. Juist: die, in een township. Dit is vooral zo tof omdat iedereen hier naartoe komt; veel culturen bij elkaar die eigenlijk een feestje bouwen, ook al hebben veel mensen het verre van breed. Hier hebben we ons uitstekend vermaakt in iets dat zij een kroeg (shebeen) noemen en mijn Pa maakte al snel veel vrienden (Daar heb je helemaal geen Engels voor nodig!). Een bijzondere ervaring, vooral de WC, die feitelijk gewoon bij hen of bij de buren in de tuin was. Mijn Vader raakte niet uitgepraat over deze ervaring.

De volgende ochtend moesten we er weer vroeg uit, want vanaf toen begon onze reis. Gelukkig konden we met Maurice mee naar het vliegveld rijden, maar hoe verder we van de stad af reden, te meer ik me slechter en slechter begon te voelen. Alles was zo snel gegaan de laatste tijd, en nu vertrok ik zomaar uit Kaapstad. Weg van Blake House, weg van stage, van vrienden, van collega's. De leuke kroegjes, de vriendelijke mensen en de relaxte sfeer die er heerst. Een troost was dat we nog even terug zouden komen en wel op de leukste dag. En natuurlijk hadden we de reis voor de boeg, dat maakte veel goed. Op naar de Wildcoast; Op naar het grote avontuur!

Na het inchecken en het afscheid met Maurice, konden we na enig wachten het vliegtuig in. Even snel een fototje, want mijn Vader moest overal een foto van maken. Dat bleek een erg slecht idee, want door alle haast en spullen die we al vast hadden, viel de camera op de grond! Zul je zien: eerste week camera kapot, dan komt na bijna 5 maanden zonder eindelijk je Vader langs en dan valt ook die camera stuk! Erg balen dus en met dit gevoel stapten we het vliegtuig in. Na enig geknutsel kreeg mn Vader het voor elkaar het ding op wonderbaarlijke wijze terug te buigen (de lens stond scheef) en na een klik deed het ding het, god zij dank, weer naar behoren!!

Eenmaal in Port Elizabeth aangekomen haalden we de auto op, waar we aangenaam verrast werden want we hadden een upgrade gehad (uiteraard was de auto die we eigenlijk hadden natuurlijk gewoon niet op voorraad, maar dit was een hele chille auto!)
Toen we PE binnen reden, viel ons direct op dat alles er vredig uitzag, vriendelijke mensen, relatief weinig zwervers en ook hebben we geen krotten gezien. Een mooi stadje, maar wel erg industrieel, dus volgens mij weinig te beleven. Ook was het stadion groot, maar niet erg mooi, al paste het goed bij deze stad.
's avonds reden we richting Addo, zodat we s ochtends vroeg het Olifanten park al in konden. Eigenlijk wilden we 's ochtends te paard beginnen, zodat je dichter bij de dieren kan komen, daar de dieren slechts de paarden ruiken en niet jezelf. Helaas ging dat niet gebeuren, want de tour bleek al volgeboekt.

Wel hebben we een hele mooie, lange dag gehad in Addo. Veel olifanten:) gezien en ook de buffel (helaas waren dat de enige 2 dieren van de big 5), zebra's, veel zwijntjes, torren, grote schildpadden en een slang. Echt super, je komt zo dichtbij dat je moet oppassen dat de olifanten niet op je auto gaan zitten/staan en vooral de buffel was een grote verrassing. We reden zachtjes rond en opeens stond daar zo'n kolos rustig te grazen, waardoor je je haast afvraagt: is dat beest nou zo moeilijk te vangen? (das namelijk waar de big 5 op gebaseerd is).

Wel leuk weetje: Addo is geen safaripark, maar een echt natuurpark, dus de dieren leven van origine daar, maar zijn beschermd. Wel zijn er een tijd terug leeuwen uitgezet omdat ze te veel last hadden van een dier dat erg hoog springt (weet even de naam niet meer, want we hebben er zoveel gezien!). Maar omdat ze in Addo vrij veel kleine bomen hebben, springt dat dier er zo overheen, terwijl de leeuw er langer over doet om zijn prooi te vangen. Die leeuw was natuurlijk niet achterlijk, dus heeft het op de buffel gemunt. Dit was natuurlijk niet helemaal de bedoeling, dus hebben ze de meerderheid van de leeuwen weer uitgezet in een park waar ze last hebben van, je raad het al: teveel buffels!
Overigens is dat hoog springende dier sowieso niet zo heel erg dom. Tegenover Addo zit namelijk een safaripark dat hetzelfde probleem heeft, maar zei lossen dat op door een jachtseizoen. Maar hun dieren springen over het hek, zo naar Addo om daar tijdelijk te schuilen en springen na het jachtseizoen gewoon weer terug naar hun stek:D.

Bij de backpackers was het 's avonds erg rustig en weinig te doen, al hebben we even de wereld draait door gekeken (Jaja, in Afrika!) en een niet zo heel lekkere pizza op, maar dat was het enige dat ze hadden. De volgende ochtend vertrokken we naar de Wildcoast, wat slechts zo'n 5 a 6 uur verder lag:).

Een prachtig landschap dat alsmaar mooier en mooier werd en zelfs hadden we nog wat giraffen in de verte gespot. Ook was dit voor mijn Vader de eerste echte ervaring op de Afrikaanse (snel)wegen. Stel je een veelal 2 baans snelweg voor voor heen en terug, zonder vangrail ertussen, die steeds veranderd van snelweg naar autoweg, dan weer naar een 70 weg of zelfs een hoofdweg die dwars door een dorp liep. Verder loopt er van alles over die weg, zoals geiten, koeien, kippen en schapen. Ook lopen of fietsen er geregeld mensen langs, die zich kennelijk geen zorgen maken over het ontbreken van een vangrail of een andere veiligheidsmaatregel.

Bij de backpacker was het prachtig, al was het er lastig komen, gezien de navigator ons wederom verkeerd stuurde en we aan de andere kant van het dorp zaten. Normaal is dat niet zo erg, maar de weg zat vol met enorme 'potholes' – gaten in de weg!. En het was een heel eind terug, want er waren geen bruggen en moesten dus rondom een groot meer rijden. Het leuke was, dat we eenmaal daar aangekomen mijn ex-huisgenootje tegenkwamen, die dezelfde reis maar dan omgekeerd en wat eerder met haar moeder deed:D. Toevallig en erg leuk! Helaas vertelden ze ons wel dat ze erg veel last van regen gehad hadden. Het was dan ook in die streek regen seizoen, maar daar kwam Sjoerd pas achter op de dag dat zijn Vader aankwam(A). En ja, dan kan het hard gaan. Gelukkig is team Beurden precies meegereden met de zon en overal waar we kwamen bleek het net opgeklaard te zijn. (en schitterend weer, soms zelfs te heet!).
De backpacker was prachtig gelegen, goed onderhouden en er was veel te doen. Helaas bleven we maar kort, want we moesten door! En dat deden we.

De dag erna zijn we naar het hard van de Wildcoast gereden. Helaas wel weer 4 tot 5 uur rijden, maar we hadden maar kort en helaas waren de laatste 40 km erg lastig te bereiden, daar het een lange zandweg was, met niks dan enorme potholes en scheuren in de “weg”. Ook koeien en andere dieren en mensen versperden hier en daar de weg. Wel was de weg, ook die om überhaupt hier te komen, extreem mooi en adembenemend om te zien! Stel je een reusachtig “Teletubbie-landschap” voor (lees: perfect groene heuvels, met een soort kort gras) waar geen eind aan kwam, maar dan met veel “cracks” erin. Een soort scheuren die ontstaan doordat de grond onder nogal vochtig en zacht is en daardoor is gaan verzakken. Helaas lukte het me niet goed er een mooie foto van te maken, maar beeld je een miniatuur grand canyon in, dan krijg je een beetje een idee. Erg gaaf omdat je eigenlijk het begin ziet van iets dat enorm groot kan gaan worden in de verre toekomst.
Ook hadden we sinds Buccaneers en toen geen enkele blanken meer gezien, al wilde het toeval dat we ingehaald werden door 2 canadezen, welke dezelfde bestemming hadden als wij. In de vele dorpen waar we langs reden was iedereen buiten, op de weg of renden er naartoe. Pa blijft Pa, dus ook hier naar iedereen zwaaien.

Eenmaal aangekomen in Bulungula, een klein prachtig isiXhosa dorpje met ca 800 inwoners en 100 ronde, rieten Xhosa/kleihutjes, (En, zoals vroeger ook in Nederland, was riet daar voor de armeren en keken zij op naar de huizen met stalen daken, wat dus gewoon schroot en verroest was, dus wij vonden de rieten huisjes eigenlijk veel mooier!)
werden we warm ontvangen door een groepje kinderen, van welke sommigen traditioneel klei op zijn/haar gezicht had (Zie de foto's van Frans de kindervriend die dropjes uitdeelt) De lodge waar we sliepen was prachtig en keek uit over de prachtige baai, werkelijk nog nooit zo mooi gezien. De lodge bestond ook uit verschillende Xhosa hutten en werd gerund op een duurzame manier. Ook doen de mensen van deze lodge veel goeds voor de samenleving en je kunt aan alles merken dat de inwoners blij zijn met de lodge en het geheel geaccepteerd hebben in hun samenleving, desondanks de eigenaren Engelse afkomst hebben. Zo hadden ze daar bijvoorbeeld de “rocket shower”: een douche waarvan je het water zelf moest verwarmen door paraffin in een soort van theekannetje te gieten, wc papier op te rollen en onder in de mond van de pijp te stoppen, paraffin er overheen en aansteken maar! De hitte stijgt op in de pijp en zo werd het water verwarmd:D. Ook de toiletten spoelde je door met zand, maar uiteraard alleen bij een grote boodschap.

Verder stonden er in de keuken de hele dag dames die bezig waren aan de kook, voor avond en middag eten. We hebben echt nog nooit zo verrukkelijk gegeten en mede daardoor was het erg lastig afscheid te nemen later.
Er was sowieso een hechte familie sfeer die daar heerste en we hebben erg leuke mensen leren kennen. Waaronder een erg lange Japanner die ook vrijwel geen Engels sprak, maar binnen enkele minuten de beste vriendjes met mijn Vader was. Dat bleek ook wel weer de volgende ochtend toen ik opstond, de deur open deed, mee tegen een paard aanliep dat bijna binnen stond en ik later aankwam aan de strand kant van de lodge. Daar zaten ze heerlijk te genieten in het gras van het mooie weer, zwemmende paarden en natuurlijk het prachtige uitzicht. Deze paarden waren overigens van een stel die all the way van Durban naar daar en verder waren gereisd. Te paard dus – totaal zo'n 7000 km!!

We zijn later die dag met een Xhosa vrouw meegeweest die ons heeft laten zien wat vrouwen zoal moeten doen voor het huishouden. De man gaat werken buiten het dorp want hij is de kostwinnaar en na 20 koeien en de trouwerij kan de vrouw dus al het andere zware werk opknappen. Nou ik moet zeggen: diep, diep respect voor deze vrouwen! Eigenlijk was ze de hele dag bezig met eten koken, maar dit gaat niet zo eenvoudig als bij ons. Zo wordt alles zelf verbouwd en moet van het zelfverbouwde mais eerst maismeel gemaakt worden, want kopen is te duur. Wat een !^@% werk! Ook moest ze water halen bij een soort bron, nou het betonnen luik ging eraf en het water dat eronder lag zag er vies, helemaal wit uit. De vrouw schepte een flinke emmer van ik denk zo'n 15 tot 20 liter helemaal vol en ja hoor, op het hoofd weer helemaal terug de berg op naar huis!
Ook moesten we hout sprokkelen, de groenten wieden en de keuken “schoon maken”. Beeld je een rond hutje in met in het midden een houten tafel met 2 goedkope plastic stoeltjes en een paar tafels als aanrecht. Verder liep er vanalles in en rond deze keuken: van kinderen tot geiten, van broers en buren tot kippen en een hond. De kippen liepen zelf s over het “aanrecht”, maar het scheen de vrouw weinig te deren. We vroegen ons sterk af hoe het eten zou smaken (waar trouwens een enorme hoeveelheid zout bij gegooid werd), maar gelukkig werd er een fles cola op tafel gezet, dus mocht het heel erg zijn, konden we het snel wegspoelen. Het eten viel ons eigenlijk niks tegen en vulde enorm. Ondanks deze knullige manier van overleven, vraag je je toch even af waarom wij aan de meest kleine dingen eisen stellen en over dingen vallen die er feitelijk helemaal niets toe doen. Ook besef je je even hoe enorm afhankelijk je bent geworden in die Westerse wereld. Van anderen, van de supermarkten en van geld.. want daarmee koop je alles. Ik ben me er wel erg van bewust geworden dat deze Westerse manier van leven ergens ophoudt en er dan extreem veel mensen met honger op straat komen te staan, want niemand van ons weet meer hoe-ie moet 'boeren'.

Later op de dag liepen we nog langs een hondenhokje gemaakt van schroot, hebben we de 'burgemeester' van het dorp gezien (zie foto's) en hebben we bier gedronken in 1 van de 7 'kroegen'. Bij deze kroegen (iedereen zit buiten) drinkt men bier uit een grote emmer, dat zelf gebrouwen is door een zak met poeder erin (Poederbier?:S). Dit vies uitziende goedje smaakte naar een soort bier met melk en volgens mij gaat ons Pa nog steeds haast over zijn nek als ie het erover heeft. Wel kost het goedje slechts elf Rand per hele emmer, ietsjes meer dan een euro. En een sociaal systeem: ieder betaald steeds 1x de emmer en eenieder mag er uit drinken:).

De volgende dag zijn we gaan paardrijden, langs de kust en door het prachtige dorp. Leuk dat ondanks het dorp zo klein is (al zie je niet echt het dorp overlopen, ze kennen niet al die “boundaries” zoals wij dat hebben), je toch weer compleet andere, maar zeer mooie dingen ziet. Veel gelachen met onze japanner en met spierpijn kwamen we terug bij onze lodge waar we weer goed ontvangen werden en met een heerlijke maaltijd. Om over het toetje maar te zwijgen. We hadden er nog dagen kunnen blijven, maar wegens de tijd namen we na een heerlijk avondje de volgende ochtend met veel moeite afscheid.

Helaas kwamen we er eenmaal bij de auto achter dat we over een steen oid waren heen gereden en hadden we nogal wat schade aan de bumper (bummer). Voorzichtig terug en weer over die klote wegen kwamen we 3 uur later aan bij een bestemming die slechts 20 km verder lag. Een prachtig stuk natuurgebied, waar twee reusachtige bergen uit de zee opdoemen, maar waar door erosie van het water bij de een een gigantisch gat is ontstaan en bij de ander is het gehele middenstuk gewoon uitgesleten! Prachtig, maar de sfeer in het dorp maakte het er niet echt prettig op en we maakten dat we snel weg kwamen. Door onze huidskleur (en wellicht auto) werden we aangezien als extreem rijk en tja, dat merk je...
We wilden hier niet overnachten, dus zijn iets verder gereden, al was het daar niet veel beter. Een erg gare backpacker, die over deed komen als welness center en weet ik het allemaal. Het was er vies en vervallen. Ook hier hadden ze alleen pizza te bieden, dus weer een vette hap. De volgende ochtend vroeg weg en dacht ik dat ik het nooit zou zeggen, was ik eigenlijk blij om weer in dorpen en later stadjes aan te komen waar je niet de enige blanke was, of in ieder geval waar meer variëteit is. We werden al wel gewaarschuwd voor de “zwarte” dorpen, maar ik achtte dat als onzin, daar ik iedereen als gelijk beschouw. Toch heb ik ingezien waar het vandaan komt, want als mensen je op een dreigende manier om geld gaan vragen, voel je je niet prettig en als het dan fout gaat, gaat het echt fout, want je bent de enige blanke en er zal niemand zijn die voor jou “rijke westerling” op zal komen.

Wel grappig trouwens dat 2 Italianen die we bij die laatste backpacker leerden kennen, ons vertelden dat we nog 80 km over zo'n k*tweg moesten, waar zij zich zo aan ergerden. We schrokken ons dood, zoals zij het omschreven waren het dezelfde wegen als die wij gereden waren, maar dit maal geen 40 of 20 km, maar 80!!!!
Gelukkig bleek dat niet zo te zijn en was de weg wonder boven wonder geasfalteerd, maar nog altijd met enorm veel gaten in de weg. Maar dat ie geasfalteerd was, vonden we al heel wat en we dachten nog: “onze Italiaanse vrienden zouden eens moeten weten...!”

Uiteindelijk was het gelukt om weer de N2 op te komen en konden we op naar Durban! Helaas kwamen we pas rond een uurtje of 5 aan, spullen gedropt bij een backpacker en ergens gaan eten. Dit viel helaas erg tegen, wat de avond flink verpestte. (Helaas kon alleen ik dan ook maar “ruzie maken” met de ober en de manager en stond ik er een beetje alleen voor). Later zijn we naar het enorme West Coast Casino gegaan waar we een best leuke, maar korte tijd hebben gehad (stonden we daar in onze zwembroek in een chique casino, zonder legitimatie:P) en hebben we een glimp opgevangen van het reusachtige “Mozes Mabhida Stadion”.
De volgende ochtend zijn we eerst naar een auto reparatiebedrijf gegaan, in de hoop zij onze auto snel en goed konden fixen. Het kon wel, maar het was erg druk. Probleem was alleen dat wij de volgende dag al weer terug moesten en om 12u op het vliegveld zijn.
We moesten de auto de volgende ochtend echt om half 8 brengen, dan zou ie zijn best doen. (Mijn ervaring in Afrika was met dat soort dingen niet heel positief, maar liever dit risico lopen dan de ruim 600 euro eigen risico verliezen). Na deze afspraak zijn we naar het enorme “Marine World” gegaan, maar helaas bleek het waterpark zelf die dag gesloten – een flinke domper. Dus zijn we naar het stadion gegaan en hebben daar wat langer rondgehangen. Het was erg gaaf, we hebben een tour gedaan (wat een prive tour werd doordat het zo rustig was) en zijn veel te weten gekomen over het stadion. Vonden we het al het mooiste (en wellicht grootste) stadion ooit gezien, was dat nu alleen nog maar versterkt en ook gaaf dat er zoveel symboliek in zat en ze hier, als een van de weinige van de nieuwe stadia, wél hebben nagedacht over “na het WK”. Zo kun je bijvoorbeeld door het stadion heen schommelen vanaf adembenemende hoogte. De verleiding was erg groot, maar gezien ik de bungee al gedaan had, besloot ik t niet te doen. Helaas konden we, omdat het doordeweeks was, niet met de trap naar boven, maar moesten we met een karretje. Dat viel een beetje tegen, maargoed we waren zo beniewd hoe het zou zijn daar bovenop...
Een mooi uitzicht over de gigantische stad; Kaapstad was er niets bij! Dit bleek later wel toen we naar een wijk vol met Indiërs wilden rijden, maar zoveel verder lag dan we aanvankelijk dachten. Wel zijn we hier nog een Indische tempel binnen geweest waar ik nogal vast zat aan een Indische vrouw die me overtuigde van haar geloof, omdat ik iets moest vragen van mijn Vader, maar IK er vervolgens 3 kwartier aan vast zat...! Bedankt, Pa!;) Heerlijk lekker gegeten daarna op een soort “longstreet” maar dan van Durban.

Eenmaal terug in de backpacker werden we erg slecht behandelt en de volgende dag was het een werkelijke race tegen de klok. We moesten er vroeg uit om de auto op tijd bij de garage te hebben. Ondertussen zijn we naar het Marine World gegaan, waar ook een enorme shopping mall bij zat en we dus konden ontbijten en mooi wat laatste souvenirs in konden slaan. Rond 10 uur terug naar de garage.. het moment van de waarheid..
Daar aangekomen bleek dat de auto bij lange na nog niet klaar was! Wel uitgedeukt, maar voor de rest moest alles nog gebeuren! Half afmaken was natuurlijk geen optie, dus hebben ze alles op alles gezet het zsm af te maken, al wilden ze het ook niet overhaasten, daar ze goed controleren op alles bij huurautos. Langzaam verstrekte de tijd.. half 11, 11 uur, half 12... 12 uur... Even over 12 was de auto eindelijk klaar en het zag er fantastisch uit! Maar, we moesten nog helemaal naar het vliegveld dat ver uit de stad lag en we tot 12.40 in konden checken. Snel haastten we ons naar het vliegveld, wat gelukkig splinternieuw en niet heel groot was, maar goed, we moesten inchecken, auto inleveren en eigenlijk ook nog de navigator. Gelukkig konden we die overal in het land inleveren, dus deden we dat maar in Kaapstad. Per ongeluk namen we de verkeerde baan ook nog en belandden we in de “Drop-off” zone. Erg balen dus, maar wel direct bij de incheckbalies. Echter, je mag er alleen mensen afzetten en dus niet stoppen. Nou stond er aan het begin van de zone politie, maar na 5 maanden Zuid-Afrika durfde ik het risico wel te nemen snel de auto ergens neer te zetten, naar binnen de sjeesen, in te checken en verder. Net voordat de balie ging sluiten, kwamen we aangesneld: we konden nog inchecken! Erg blij maar met veel haast moesten we eerst nog de tas ergens anders inchecken, gezien er teveel franjes aanzitten waardoor de band vast zou lopen. Rennend naar de auto scheurden we door naar de inleverplaats voor auto's, welke gelukkig mee om de hoek zat. Gezien we al eerder iets aan de auto hadden, duurde het en duurde het. We hadden nu wel even wat speeltijd, maar het moest niet te lang duren.
Ik moest een heel formulier invullen, maar na 20 minuten waren we klaar en zouden we de rest per email te horen krijgen. Eenmaal bij de juiste gate aangekomen vergat ons Pa nog bijna zijn handbagage en kwamen we aan bij de wachtende (!) groep mensen. Met veel ongeloof maar erg blij hadden we t 'm geflikt!!

Persoonlijk vond ik het erg fijn weer in Kaapstad aan te komen, het voelde toch een beetje(?) als thuiskomen. Ook zaten er leuke, jonge mensen naast me waar ik goede en leuke gesprekken mee had. We verbleven die nacht in de uitgaansstraat van Observatory, de wijk waar ik al die tijd heb gewoond. 's Avonds uiteraard groot feest in de stones (poolcafe), al is het zo dubbel als je alles voor de laatste keer doet. Gelukkig was wel haast iedereen er en nog wat leuke mensen leren kennen. Het was echt een superavond en we rolden van de stones zo naar de overkant het bed in!!
Bleek de volgende ochtend dat ik een poolbal in mijn broekzak had! Een origineel aandenken van mijn (te)gekke huisgenoot Iris.

De rest van de dag hebben we het nog best druk gehad, daar we de laatste dag nog zoveel mogelijk wilde doen. Zo zijn we 's ochtend begonnen met een tour door een township heen, al was het even wachten op de jongen die ons rond leidde. Het was weer leuk (op een of andere manier hangt daar altijd een heel relaxt sfeertje), al was het vrij kort. Wel denk ik dat ons Pa een goede indruk gekregen heeft.
Daarna zijn we naar mijn stage gegaan voor de allerlaatste keer, om mijn Vader het bedrijf, mijn baas en collega's te laten zien, maar vooral ook voor mijn afscheid. Dit was nog lastiger dan ik dacht, maar de lovende woorden en vooral de eerlijke bekentenissen deden me veel goed. Ik hoop echt een paar mensen nog terug te zien, al acht ik de kans niet heel groot. Voor mij was het een soort familie geworden.

Daarna haastten wij ons weer naar de stad, want de man van de tourbussen had kaartjes geregeld, omdat ik de voice-overs ingesproken had. Dus wij in die tourbussen, waar ik aanvankelijk niet zo'n groot fan van was, gezien ik niet zo ben van het toeristische/commerciële. Echter moet ik zeggen dat ik het een hele positieve ervaring vond en veel te weten ben gekomen (Ik deed ongeveer maar 25%, nu viel alles op zijn plaats). Toch leuk, de laatste dag na 5 maanden. 's Avonds wilden we eindelijk Lion's Heas beklimmen, maar wederom liet het weer dat niet toe:( Nog even afscheid en spullen ophalen bij Blake House en daarna bij Tim en Kasper “gebraaid” als afscheid. Het was er erg gezellig want er was een hele groep mensen bijgekomen. Een aantal van hen hadden toevallig ook die tourbus gedaan, dus dat vonden ze nogal grappig dat ze nu “de stem” er van zagen. Deze gezelligheid bevestigde nogmaals hoe leuk het hier was, de open sfeer en relaxtheid. Haast met tranen in mijn ogen en pijn in mijn hart verliet ik Kaapstad; mijn tweede thuis...

Alle baie dankie vir die lees en die reaksies op hierdie bloggie!

Vir alle die dié foto's liefhê:
https://picasaweb.google.com/fambeurden

Sjoerd