vechten, rellen en bijna-dood ervaringen

Lieve luitjes, Het is weer zover: een update van de afgelopen periode. Weer erg gave, leuke en haast ongelofelijke dingen meegemaakt!

Omdat het weer even geleden is, weet ik niet alles meer zo precies, maar laat ik bij mn verjaardag beginnen, die was toch wel erg bijzonder. Het begon namelijk in een township omdat we daar moesten filmen. Ik heb daar een ontzettend interessant gesprek gehad met een projectmanager van Abalimi. Dit heeft echt mijn open geopend en zijn visie sprak me heel erg aan. Er zouden meer van dit soort mensen moeten zijn. Het project zelf was ook erg mooi, waar veel mensen op meerdere manieren van profiteerden, maar in de eerste plaats de arme vrouwkes uit de township. Daarna uiteraard gebraaid, zoals het een echte Zuid-Afrikaan betaamd, midden op de dag. (Een soort Mzoli's, de braai in de township, maar dan was het er niet druk op dit moment). En uiteraard 's avonds weer, want er moest gefeest worden. Pff al dat braaien..

Verder is het na deze shooting een beetje saai geworden op mijn werk. Ondanks dat ik vaak vraag of ik wat kan doen, is er gewoon haast geen werk, behalve in de weekenden soms, maar daar zit ik niet zo op te wachten. Zo heb ik afgelopen zaterdag 12 uur gewerkt, al was het meer wachten dan werken, het sloeg nergens op. Ik heb aangegeven dat ik dit niet meer wilde omdat ik maar voor een beperkte tijd hier ben en ik niks heb aan een doordeweekse dag vrij, gezien mijn vrienden dan ook moeten werken en buiten dat ik dan ook niet de auto kan gebruiken, dus maar een beetje aan huis gekluisterd zit. Gelukkig werd dit wel begrepen en heb ik gister avond en vandaag vrij gehad:D. Niet verwacht, maar wel erg prettig. Ik zou vandaag dan ook starten met een lekkere hike bij Crystal Pools, die we al eens eerder gedaan hebben. Ze zijn allemaal bijzonder, maar ik denk dat deze mijn favoriet was. Helaas ging het niet door ofzo, maar nu gaan we waarschijnlijk naar een krokodillen farm, waar je de beestjes ook kunt aaien en kunt eten. Ben benieuwd! En morgen weer naar Mzoli's (Alsof we niet genoeg gebraaid hebben afgelopen tijd: vorige week 4x in 3 dagen tijd!).

Terug naar een tijdje terug. We hebben een heel bijzonder weekend gehad (wanneer wasset ook alweer??) ik denk het weekend van 26 t/m 28 november. We kwamen aan bij een boeren familie in het prachtige Ceres gebergte, die maarliefst 2,5 DUIZEND ACRES aan land hadden! (Hoeveel dat is moet je maar even opzoeken, maar het is niet voor te stellen veel). Een enorm landschap met watervallen, bergen, pools, nou echt schitterend, je zal er maar wonen! Die kerel vertelde ook dat ie niet eens alles van zijn land kende en ook was het heel normaal dat er wel eens mensen op het land waren, zonder dat ze het zelf wisten. En dan hadden ze daarop hun boerderij met allerlei citrusbomen etc, wat ook al huge was, om over het huis (een van de huizen) nog maar te zwijgen. We geloofden onze ogen niet, maargoed met een land dat zo'n 3x zo groot is als Duitsland, viel er veel land te claimen toen de Nederlanders ZA binnenvielen. Het gekke is dat ondanks deze enorme luxe en rijkdom, de mensen nog klaagden want ze hadden oorspronkelijk nog veel meer land en, erger nog, deze boeren zaten vol racisme en geloofden zelf ook niet in het woord racisme, want dat was je reinste onzin volgens hen. Buiten dat hebben we ons prima vermaakt, eerste nacht onder een rieten hutje naast een klein pooltje met watervalletje geslapen, een dag later in een groot privé landhuis omdat er iets mis was gegaan met de boeking, om het een beetje goed te maken.
Daar 's avonds heerlijk gebraaid en gefeest (Och, wat kunnen die mensen braaien!) en nog geschoten met een jachtgeweer. Wat een knal! De volgende ochtend een bijzondere hike gedaan in mn eentje, omdat ik dacht dat daar de waterval zou zitten, maar wel andere mooie dingen tegen gekomen. Eenmaal terug zijn Tim, Kas en ik alsnog naar de grotere waterval geweest die echt prachtig en breed was.

Ik zou er graag nog eens terug gaan, afgezien van de racisme, maar het was er zo mooi en soort van verlaten, omdat het prive terrein was. Dit gaf ons ook allerlei inspiratie en we moesten ons inhouden niet te ver te fantaseren over wat we zouden doen met zo'n enorm en prachtig land. Top weekend!!

Een week later was het eindelijk zo ver, het Obz Festival stond voor de deur. Dit is leuk, want dat is voor mij praktisch naast de deur en ja als je me een beetje kent weet je wel hoeveel ik van festivals, feesten en gezelligheid houd. Vooral leuk dat je daarna kruipend terug naar huis kunt. Veel verhalen over gehoord, maar het nadeel is dat dat ook weer verwachting schept. Het was dit jaar wat rustiger dan voorheen, ten eerste omdat de organisatie volledig in het 100 is gelopen heb ik vernomen en ook proberen ze de crime een beetje terug te dringen. Toch zijn er helaas dit jaar toch 2 dodelijke incidenten gebeurd en nog een nare gebeurtenis waar ik bij betrokken was, maar ga er hier verder niet op in. Niks ernstigs verder hoor! Wel prima gefeest, laaiend zat en iedere ochtend weer heerlijk gewekt door live jazzie sounds. Kijk, zo heb ik het graag!

Die zondag moest ik het wel bekopen tijdens onze (eindelijk, eindelijk) Tafelberg hike! Want ondanks ik me die ochtend kiplekker voelde, werd de alcohol in mijn bloed gereactiveerd en dat voel je. Gelukkig was ie na een tijdje over en zijn Tim, ik en de nieuwe huisgenoot van Tim en Kasper nog verder gegaan richting de cable cars, oftewel het o zo bekende plateau van de Tafelberg. Vanaf dat punt had ik eindelijk een beetje een beeld van hoe groot de berg nu eigenlijk was en op de berg zagen we een groot meer en duinzand. Zo vreemd, dan heb je helemaal niet meer het gevoel op 800m te staan. Nou nog maar 200m te gaan, volgens een bordje 1,5 uur maar omdat het bewolkt begon te worden en het vrij koud was met die harde wind in ons t-shirtje zijn we maar snel onze weg gaan vervolgen. Tot opeens het pad ophield!!

Avonturiers als we zijn, probeerden we door de (prikkel)bosjes, (verdorde) bomen, struiken en al het andere grut dat wild gegroeid was over de hele omgeving, ons een weg te banen. Eindelijk kwamen we aan bij de rotsen, waar het echte avontuur pas begon. Als ik de keren tel dat ik dat weekend dood geweest had kunnen zijn, was ik ergens bij 177x ofzo de tel wel kwijt geraakt. Ook na die rotsen waren we er nog lang niet en op goed geluk liepen we maar een richting op. We kwamen nog allerlei obstakels tegen, buiten weer van die struiken etc. ook enorme modderpoelen met riet, gladde grote rotsen en vooral wind, HEEEL VEEEL WIND!! Nog nooit zoveel meegemaakt, sowieso is het hier in Kaapstad heel erg, maar boven op die berg is het extreem. Je kent wel van die mensen die parachute springen waarvan die wangen helemaal bol gaan staan van de wind, nou dat hadden wij dus ook! En we sprongen niet eens naar beneden!.

Was ook wel vervelend, want door de bewolking hadden we geen uitzicht en het was vrij gevaarlijk om naar het randje te kruipen om onder de wolken door te kijken. Maargoed, wat we zagen was echt HOOG! Dit werd versterkt omdat we al die tijd nog niet echt een goed uitzicht hadden, dus je opeens die hoogte zag. Maar we moesten door, want het was een race tegen de klok omdat het levensgevaarlijk is om zonder licht een berg af (of op) te gaan. Wonder boven wonder hebben we het gered, zelfs de top bereikt! Geen gevoel meer in onze armen door de kou zijn we via Platteklip, de steilste hike trail, naar beneden gelopen wat enorm zwaar was na dit avontuur en met zoveel wind. Het duurde zeker nog 1 tot 1,5 uur. Je moest echt goed oppassen omdat je soms door de wind je evenwicht verloor. Het was daar sowieso de hel op aarde: de wolken raasden naar beneden de kloof in met een enorm lawaai, regen en het kwam heel dreigend over. Maar we genoten van ieder moment. Helaas had de huisgenoot van Tim en Kas zijn enkel verzwikt maar na deze lange lijdenstocht kwam Kasper ons gelukkig al snel ophalen met de warme auto. Wat een genot!
Ook zijn we dat weekend nog bij een leuk marktje geweest omdat we inkopen moesten doen voor de Sinterklaas die we op donderdag vierden. Een leuk marktje met veel mooie, veelal antieke spullen voor weinig geld, maar helaas kun je niet alles meenemen in het vliegtuig. Ook had je vanaf daar een enorm mooi uitzicht op Kaapstad, met haar Tafelberg en baaitjes.

Donderdag was eindelijk ons grote Sinterklaas feest! Moet zeggen dat ik het wel een beetje miste, dus ben blij dat we het hier hebben kunnen vieren. Ik had voor Tim een lekkere pie gemaakt, waar ie zo dol op is, met een boek erin en de pie bedekt met een dikke laag aardbeienjam (een andere favoriet van Tim) waar ie lekker doorheen mocht wurmen met zijn handen. Verder had hij ook echt een hele bijzondere surprise gemaakt, hij maakte gelukkig de verwachting waar want hij was er zo druk mee bezig. Oprecht de meest opmerkelijke en mooiste surprise ooit gezien.
Een reiskoffer met daarin een lichtspot, aan de voorkant een doorzichtige plaat met daarachter een hele berg suiker. Vervolgens moest Josje de koffer aan de onderkant kapot prikken met een schroevendraaier waardoor de suiker eruit liep, waardoor de Namibische zoutvlaktes, waar Josje geweest was, ontstonden. Ook viel nu het gedicht te lezen. Prachtig!! Ik zal even achter de foto heen gaan en zsm plaatsen.

Nou over vorig weekend dus weinig boeiends te vertellen hoewel we vrijdag een traditionele kerstbraai hadden op het werk (hoewel een week te vroeg). Met natuurlijk veel drank en wederom vlees.. (pff). Zaterdag dus laaaang gewerkt en 's avonds nog even afscheid genomen van Sven, een Duitse vriend van mijn huisgenoot. Was best gezellig nog en er werd wederom gebraaid..:) Dat was eigenlijk wel mooi, want had niet echt fatsoenlijk gegeten: Voor de 2e dag brood met kip en dat 2x per dag, buiten die braais om dus nog! Jemig, wat heb ik toen veel vlees op zeg! Lekker gezond bezig dus:P. Drank was goedkoop en sfeer was goed. Echter was ik zo dood dat ik maar vroeg naar huis was gegaan zodat ik niet de hele dag op bed zou liggen die zondag.

Nou dat viel even tegen want werd pas rond 1 uur wakker. Niet veel gedaan verder want ik had Steffie beloofd mee te figureren in een short film van haar bedrijf om 5 uur in de stad. Dus ik met mini-bus daarheen. Wat een ervaring! Je kent die busjes wel, waar ze gerust 20-25 Afrikanen instoppen en vervolgens zo snel mogelijk naar het volgende punt rijden. Toen ik zag dat er geen plaats meer was, besloot ik de volgende maar te nemen, maar niks daarvan, de man die het geld aannam etc. gaf me een flinke duw en squeezde me zo de bus in! Ik schaamde me dood voor de mensen waar ik zojuist bijna op schoot bij belandde, maar voor hen is dat de normaalste manier van vervoer. Komt vervolgens diezelfde man ook nog eens naast/op me zitten, maar goed, voor een taxi van 50ct naar de stad toe mag je niet klagen:) Dat deed ik dus ook maar niet, vond het eigenlijk wel grappig. Je zou het eens meegemaakt moeten hebben.
Om vervolgens trouwens op het station in Kaapstad uit te komen, waar zonder overdrijven HONDERDEN van die busjes stonden! Verder zag het er pauper uit, stonk het naar pis, hoorde je veel geschreeuw en wat muziek en was ik de enige blanke die er rondliep. Dit gaf me wel even het echte “welkom in Afrika” gevoel. Al wel een paar keer eerder gehad, maar nu nog veel sterker.

Op weg naar de plek waar de opnames plaats vonden. Ik vroeg de weg aan een naar mijn ogen betrouwbaar uitziende vrouw, welke toch ook op straat bleek te leven, omdat ze (hoe triest) het huis uit was gezet door haar vader omdat ze zwanger was. Ze liep een heel stuk met me mee en was verbaast dat ik in mijn eentje door de (gesloten) stad liep. Beter had ik dat dus niet kunnen doen, maar ze liep met me mee door de ergste stukken en daarna was het niet ver meer door een wat meer upmarket buurt. Die was trouwens nog voor een groot deel afgezet want heel toevallig waren er nóg 2 andere film shootings bezig, alleen al in het stuk waar ik liep. Toch niet voor niks dus dat ZA echt een film productie streek is.
De vrouw vroeg me trouwens (en gelukkig) niet om geld, maar om eten. Ik ben mezelf een beetje af aan het leren om geld te geven, maar liever eten of vouchers voor eten. Ze vertelde mij dat ze het liefst een pak melk en een pak cornflakes had, daar zou ze 5 dagen van kunnen leven(!) En dan ben je dus zwanger.. het arme kind!

Eenmaal op de set werd ik gelijk erg enthousiast. Ondanks ik er nog nooit geweest was, herkende ik het meteen, door een autowrak die op zijn kant lag. En daar stond Steffie's opvallende blauwe autootje:D.
Er werd goed voor ons gezorgd met broodjes wat goed uitkwam want ik had geen tijd meer om iets te eten, dus had de hele dag nog niks op. Ik voelde me al helemaal een ster. Het zag er allemaal vrij professioneel uit, al bleek het budget toch echt minimaal te zijn. Had ik verwacht veel te moeten wachten, viel dat wel mee want we gingen eigenlijk al snel repeteren. Het was zo vet, iedereen deed mee zonder dat ie nou precies wist wat ie moest doen. Maar het kwam er op neer dat we moesten protesteren, wat later uitmondde tot rellen (tegen de ME, haha) Altijd al eens willen doen natuurlijk, al was het uiteindelijk heel vermoeiend omdat het buiten de repetities nog zoveel keer over moest. Maar we hebben genoten! Dat maakte mijn weekend nog enigszins goed, dus was erg blij dat ik eraan mee mocht doen, bedankt Stef!:) Zal nog even achter de fotos aan gaan en uiteraard zal ik de link naar het filmpje hierop zetten, zodra t klaar is.

Nou, heb weer veel zin in het weekend, ik ga nu lekker genieten van het mooie weer!!

Veel groeten,

Sjoerd