Zand in zicht!!

Beste mensen, Foto's zijn te vinden op: http://picasaweb.google.nl/beurdens/DeHoopNatureReserve.

Verder wil ik jullie doorverwijzen naar mijn nieuwe blog:
http://beurdens.blogspot.com/.

Deze blog is overzichtelijker en met foto's dus meer leesplezier!!:)

Groetjes,
Sjoerd

Zand in zicht!!
Daar zit ik dan, in één van 's werelds mooiste landen, vele eurootjes lichter, maar mn huid vele tintjes donkerder en vooral vele ervaringen rijker. Luisterend naar muziek van de Griekse God Yanni, wat ik altijd al enorm inspirerend heb gevonden, maar nu is dat nog duizenden malen sterker. Alle indrukken die ik heb opgelopen de afgelopen dagen, wordt door deze muziek nog eens extra geboost, waardoor ik hopelijk ook maar enigszins zodanig kan beschrijven wat ik heb meegemaakt en dat aan jullie over kan brengen.
Het zal vast een lang verhaal worden en misschien worden jullie wat jaloers, maar dat is niet zo bedoelt. (al zou iedereen dit fantastische land eens moeten bezoeken) Wat me vooral zo enorm aanspreekt is dat men van allerlei komaf en honderden verschillende culturen zo goed samenleeft met elkaar en met de natuur. Want overal vindt je de natuur terug in het dagelijks leven. Natuurlijk is dat ook een goede trekpleister, maar het maakt het land ook sfeervol, kleurrijk en bijzonder.

Laat ik maar eens bij het begin beginnen, maak jullie borsten maar vast nat, maar sla gerust stukken over als het je even teveel wordt. Let’s give it a try.
De Utopie die vliegen heet
Het begon allemaal donderdag ochtend 9 september om 4.00u ‘s nachts. Na nauwelijks geslapen te hebben door vooral veel gepieker, spanning en opwinding werd ik toen ik voor m’n gevoel net lag te slapen gewekt door mn vader en wekker. Gauw even onder de douche, de laatste spulletjes pakken en op naar Dusseldorf.
Van Dusseldorf vloog ik naar Amsterdam, dat scheelde namelijk 200 eurootjes. Wel met KLM, dus op beide reizen Nederlanders naast me en veel in het vliegtuig, wat op zich voor zo’n lange reis wel fijn was.
Eenmaal in het vliegtuig stelde ik me netjes voor, maar de man naast me kwam op mij niet erg sympathiek over. Dus het gesprek viel al snel dood en ik had even tijd om na te denken. Na een afscheid met vader, moeder en zusjeslief was ik vanaf nu echt alleen. Voor het eerst had ik wat last van emotie, maar het gevoel was zo dubbel omdat ik enorm uitzag naar mn reis en daar nog altijd gelukkig van werd. Gevoelens staan nu eenmaal dicht bij elkaar, en dat merkte ik nu even. Ik besefte denk ik ook voor het eerst dat 5 maanden best lang is, stel dat het tegen zou vallen. Ook kwam er nog wat spanning bij kijken, vooral omdat bij de luchthaven onze Duitse vrienden nogal moeilijk deden over mijn verblijf, dat dus langer dan 90 dagen was en ik daarvoor een VISA nodig zou hebben. Na ong. 3 kwartier wachten en vele collega’s die er aan te pas kwamen, was er voor mij een fake vliegticket gemaakt, waarmee ik maar moest laten zien dat ik dus slechts voor een bezoek kwam en dat daarna weg gooien. Tof dat ze het zo op losten, maar het maakte me wel bang omdat ik nu niet wist wat ik moest doen: op de manier zoals me verteld werd of op deze nieuwe manier, waarmee ik mogelijk mn VISA niet kon verlengen. Gelukkig had ik mn papieren van het bemiddelingsbedrijf (4 exchange) bij de hand, dus moest ik maar even bellen zodra ik op Schiphol geland zou zijn. Aha…
In ieder geval, de vlucht was een lachertje, precies 35 van opstijgen tot landen. Wel een fantastisch mooi aanblik had ik vanuit het vliegtuigraampje, want eenmaal boven de grijze, regenachtige lucht scheen een helder ochtendzonnetje en zagen de wolken er kalmerend als schaapjes uit. Een niet te beschrijven gevoel ging door me heen, met nog altijd dezelfde emotie. De Utopische wereld werd versterkt door het zien van een ronde(!) regenboog met daarin een schaduw van jawel, ons vliegtuig!
De grote (en vooral lange) reis
Eenmaal in Amsterdam had ik ongeveer een uur om over te stappen. Maar ik zat achterin het vliegtuig en het boarden was al begonnen, dus ik haastte me naar het vliegtuig, geen tijd gehad te hebben om een foontje te plegen naar de Z-A ambassade in Den Haag. Kennelijk zat ik de komende reis naast een sympathieke man uit ik dacht Zwolle en naast hem zat een gezellige Limburgse jongedame. (Want ik zat natuurlijk bij het raam:P). Ondertussen snel de ambassade te pakken proberen te krijgen, maar tevergeefs. Gelukkig gaf ik het niet op en werd er na lang proberen toch opgenomen. Met direct de melding dat ze voor publiek gesloten waren en ik slechts voor noodgevallen terecht kon. Dat treft, want die had ik een vond ik zelf, al was ik in alle haast vergeten erbij te vertellen wat mijn situatie van dat moment was.
Ik werd gelukkig wel geholpen en het bleek dat ik dus gewoon de informatie van 4 exchange aan kon houden. (Later toen ik dit verhaal tegen 4 exchange vertelde, bleek dus dat de procedure voor een dergelijk verblijf in Kaapstad dus heel anders verloopt, en je dus inderdaad je VISA van te voren geregeld dient te hebben, vandaar).
Na veel gekletst te hebben over met name reizen, 3 films, eten, de Sahara bewondert te hebben, een prachtig, prachtig,prachtige ondergaande zon onder de wereldrand, welke je maar enigszins een idee kon geven hoe groot de wereld nou werkelijk is, maar het slechts nog altijd een fractie is (zie Universal intro, maar dan echt) en nog wat kletsen over reizen, de wereld en fotografie, was het voor het vliegtuig de tijd om de landingsprocedure in te gaan. Ik kon me al die tijd totaal niet indenken hoe het hier zou zijn, hoe de mensen zijn, de kamer en huis, de sloppenwijken, de armoe, de veiligheid, etc. Kortom helemaal niks. Eindelijk kon ik me vanaf nu een beeld gaan vormen. Eindelijk, het grote moment kon beginnen!
De eerste indruk van Kaapstad bij nacht
De eerste glimp die ik van Kaapstad opving was een enorm grote stad (kennelijk zo’n 3,5 miljoen mensen!), enorm veel lichtjes, maar wel opgedeeld in wijken/blokken. Dit moesten de townships (sloppenwijken) en industriegebieden zijn, bedacht ik me. Dit werd wel bevestigd doordat de lichten begonnen te schemeren en de stroom korte tijd zelfs even geheel uitviel! Ik hoorde dat dat wel vaker kan gebeuren in Kaapstad, maar over het algemeen is het tegenwoordig vrij betrouwbaar. (bedankt WK).
Op het vliegveld was het even stressen geblazen, want je moest een formulier invullen met je verblijfsadres erop. Deze had ik dus niet bij me, maar stond wel op internet. Dus ik snel gesmst of ze dat vanuit thuis door wilden sturen. Na wat moeite was dit uiteindelijk gelukt, maar relaxt als ze hier zijn, werd nergens moeilijk over gedaan en keken ze niet eens naar dat blaadje. Verbazingwekkend genoeg werkten ze ook redelijk door, waardoor het wachten gelukkig nog meeviel (het was ook maar 1 vliegtuig, dat scheelt natuurlijk ook).
Eenmaal door de douane heen was het afscheid nemen van mijn gezellige reispartners, wat toch vreemd is om er een halve dag naast te zitten, om ze vervolgens nooit meer te zien.
- het verkeer
Even later vond ik Jeroen die pas kwam aanlopen om mij vervolgens naar het huis te brengen. Ik kan je vertellen, voor eenieder die het nog niet weet, dat het heel erg vreemd is om links als bijrijder in te stappen en om aan de linker kant van de weg te rijden, vooral op kruispunten e.d. Constant het gevoel om tegen het verkeer in te gaan, of erger nog, het andere verkeer dat recht op je af dreigt te komen. Maar een leuke ervaring en ook in het verkeer was men hier beslist niet relaxt; ze rijden met veel pit rond, maar wel op een vriendelijke manier. Zo zwaait men veel naar elkaar in het verkeer en over voorrang wordt niet moeilijk gedaan. Nadat je iemand hebt ingehaald op de weg die voor je aan de kant ging, is het wel zo vriendelijk hem/haar even te bedanken door je alarmlichten kort aan te zetten.
- De stad en de bijzondere wijk Observatory
Wat een leuke huisjes, veel felle kleurtjes, en een enorme drukte. Ook vrij laat nog veel verkeer. Een echt goede indruk kon ik door de donkerte helaas niet echt opdoen, al had het wel iets moois. Verder langs vele townships gereden en uiteindelijk aangekomen in de wijk Observatory, waar ik kwam te wonen. Het eerste wat me gelijk opviel was de enorm grote supermarkt de Spar. Jawel, deze winkelketen zit zelfs hier en is de grootste supermarkt in Kaapstad. Goed nieuws voor mij was dat ik niet veel verder woonde, dus lekker dicht hierbij in de buurt, maar Jeroen reed nog even een blokje om, om vooral het gezellige mini centrumpje van Observatory (Obz voor locals) te showen. Wat zag dit er gezellig uit! En was om goed 23u nog open. De mensen leken hier vredig met elkaar te wonen en ondanks enkele negatieve geruchten over de wijk en lelijke Google maps afbeeldingen, straalde het sfeer en gezelligheid uit.
- het huis en de huisgenoten
Toen kwam het grote moment, waar zou ik de komende 5 maanden verblijven? Het viel me al op dat de huizen hier in Kaapstad vrij groot zijn (overigens is alles huge ass groot hier!) en zo ook “mijn” huis.
Toen ik het huis eenmaal betreedde, zat de groep studenten die hier al woonden gezellig TV te kijken en wat te kletsen. Ik werd direct heel vriendelijk ontvangen. Alsof ze me al kenden ofzo, heel vreemd. Maar een beetje vreemd om nieuw bij een groep te komen en zeker na zo’n reis en weinig slaap. Even een rondleiding door het huis, wat me qua grootte en luxe alles verbaasde (oa 2 erg grote flatscreen TV’s incl. interactieve TV, wasmachine en droger en grote keuken met onder meer 3 koelkasten en 2 vriezers. Dit was goed zeg. Ook mijn kamer (de kleinste van het huis) was groter dan verwacht met 2 grote kasten en een eigen badkamer (wat ik wel al wist, maar toch fijn om te zien). Maar ik kon mn aandacht er niet echt meer bij houden. Het voorstelrondje viel ook niet mee, maar dat kwam later allemaal wel. Wel ving ik nog iets op als “gratis internet”, dus ik het nog een keer checken, want normaal gesproken moet je in ZA voor iedere databyte betalen. Dat was goed nieuws!! (AL is het nog steeds extreem traag).
Mee viel er een grote last van mn schouders en het deed me beseffen waar ik nu eigenlijk de dag en vooral de nacht ervoor en tijdens de reis zo gespannen voor was en me zo druk om maakte. Nou die 5 maanden die kon ik met gemak aan dacht ik, zoals ik er voor mn vertrek ook over dacht. Zeker na het lezen van de folders die ik had gehad en de mensen die ik juist had ontmoet. Sterker nog: 5, is dat wel genoeg?!
De eerste dag in Kaapstad en het strand
Na een heerlijke tuk wakker geworden op de middag, waar mijn mede huisgenoten mij vriendelijk begroetten en meevroegen naar het strand. Natuurlijk, ik zat zo vol energie en enthousiasme dat ik alles wilde zien, horen, voelen en meemaken. Eerst even naar de ‘Kwikspar’ en toen op naar de beach! Na een leuk tochtje weer voorin te hebben gezeten, dat raar bleef zeker met de rijstijl hier kwamen we aan bij een prachtig strand en ik heb nog nooit zo’n leeg strand gezien. Laat staan in een metropool als Kaapstad! Het was een klein baaitje, maar een van de velen hier. Lekker actief gedaan en later weer naar huis, waar we langs het WK stadion kwamen en zo’n beetje alles nieuw en kei modern was, maar nog amper gebruikt werd. ’S Avonds Heeeeerlijke Sushi gegeten voor weinig geld en Blood Diamond gekeken, welke natuurlijk perfect paste om hier te kijken. Mn enthousiasme groeide bij de minuut.
Zand en zebra’s
Mijn enthousiasme was vooral erg groot, omdat ik dit weekend mee zou gaan op avontuur met Tim, Kasper en Steffie. Buiten dat het erg leuk was ze weer te zien, was mij van te voren door Tim beloofd dat we zebra’s gingen spotten en het een heel heftig weekend zou worden. Iets te laat, maar nog steeds erg vroeg opgestaan op reis naar De Hoop, een natuurreservaat dat bekend staat om haar uitgestrekte witte duinen en een uitgewezen plaats om Walvissen(!) te zien, al kan dat hier op veel plaatsen. Ook andere dieren als Zebra’s en Antilopen liepen hier rond. Dat was mooi, want ik had de afgelopen 2 dagen slechts honden, vogels en mieren gezien en ik was erg benieuwd naar de dieren hier.
Kas en Tim hadden alles geregeld, maar helaas moest Steffie zich ziek melden:(. Goed bezig Stef, midden in het weekend;). Ik hoop je snel alsnog te zien.
Tijdens de rit over prachtige landschappen, waar je onophoudelijk duizenden kilometers voor je uit kon kijken, en dat uren lang! Voor de mensen thuis: Neem de polder van Vlijmen (de gehele polder bedoel ik dan) doe dat maal 25 à 30 en dat in een steeds veranderend landschap. Ziekelijk hoe groot dit land is. Het leuke aan hier ten opzichte van Amerika, dat ook een prachtig landschap heeft, is dat je hier nog zo nu een dan door een dorpje zoals Hermanus of Bredasdorp:) heen scheurt, gevuld met cultuur, veel verschillende vrijstaande huizen, en zowel erg rijk als erg arm. Dat miste ik een beetje in Amerika.
Na Bredasdorp voorbij gereden te zijn, moesten we nog over een 50 km lange grindweg(!) Dat vond de auto leuk en liet dat ’s avonds ook blijken door een lekke band. Eenmaal over de bergen heen door de toegangspoort op naar de Duinen die ons in de verte tegemoet kwamen. En neem die verte maar heel letterlijk, want het was nog zo’n 1,5 uur rijden door het park heen! Een prachtig park met o.a. wilde antilopen en struisvogels, maar die struisvogels waren al niet meer bijzonder, omdat we op de grindweg er naartoe zo’n beetje om de 100 meter uit enthousiasme gestopt waren om de struisvogels in de boerderijen eens van dichtbij te bekijken. Verder zijn t leuke beesten hoor:)
Eenmaal daar moesten we ons eerst melden bij het kantoor, gelegen in een soort mini, maar pracht dorpje waar ik zo zou kunnen wonen. En ik niet alleen, maar Kas en Tim ook denk ik. Wij op naar de duinen, waar we echt de gekste dingen hebben uitgevreten, omdat er toch niemand was. Dat is zo vreemd. In het begin een paar toeristjes, maar om een of andere rede schijnt het teveel moeite te zijn om iets verder te lopen dan de toeristische uitkijkplaats waar je vanuit de verte zicht hebt op de walvissen. Gelukkig was ik met mn avontuurlijke vrienden en zijn we dus de boel eens verder gaan verkennen. Er kwam echt geen einde aan de duinen, welke over kilometers strekte. De zandheuvels werden hoger en het landschap rauwer, wat helemaal mooi uitkwam met de ondergaande zon en ook konden we veel dichterbij de walvissen komen. We hadden mooi uitzicht en we hoorden bijna 4 seconden later pas de klap van zijn staart op het water. Bijzonder! Verder veel geschreeuwd, gejoeld, gezongen, gestoeid, gegleden en gewandeld, maar ook genoten van onze rust en het uitzicht.
Echt, wil je ontstressen dan is Z-A echt dé aangewezen plek, en dit is dan een van die parken waar je naartoe moet gaan. Een medewerker vertelde ons dat het park bijna een kwart van het Krugerpark is, waardoor we qua grootte bijna niet voor konden stellen hoe groot dat dan niet moest zijn, maar later hoorde ik dan ook dat het Krugerpark groter is dan NL. Of dit klopt moet ik alleen nog even na zoeken, maar ik geloof het gelijk. Eenmaal terug uit de Duinen viel me op dat een van de banden wel erg zacht was geworden, maar we hoopten er niet al te veel problemen mee te krijgen. Helaas was er geen houden meer aan tijdens onze zoektocht naar de kampeerplaats, want toen we over een steen of iets dergelijks, klonk dat niet al te best en voelde ik dat de band onder me op zijn velg reed.
Gelukkig was de behulpzame medewerker bij ons, welke een pomp voor ons ging regelen. We hadden niet echt vertrouwen erin dat dit genoeg zou zijn, gezien hij zo snel leeg was gereden en dat bleek wel toen de medewerker samen met Tim die nog stond te wachten bij het kantoor, met compressor en al terug kwam en de band op probeerden te blazen.
De mensen zijn hier zo vriendelijk en behulpzaam en ondanks ze al een aantal keer aan ons vroegen of we het gingen redden met de band, probeerden we het eerst zelf. Gelukkig bleven ze toch nog bij ons, want na een aantal mislukte pogingen ivm de zachte ondergrond en slechts licht van een klein knijpkatje, namen zij het verder van ons over. Leuk om ze tegen elkaar te horen praten, want we konden het deels verstaan. Het Afrikaans is echt een leuk taaltje en veel woorden hebben niet alleen veel weg van het Nederlands, maar zelfs van het Brabantsch! Zo spreek je Afrikaans uit als Afrikaons (voor de Brabo’s onder ons). Helaas hebben die Britten het hier in Kaapstad verpest, waardoor iedereen Engels praat, maar ik denk dat dat voor het land wel goed is en ook voor mezelf stiekem toch best handig. Na dit avontuur snel de tent opzetten en naar het restaurant, want we rammelden van de honger.
Na een stevige maaltijd en de nodige grappen over de leuke serveerster, haasten we ons naar ons bed want we waren afgebroken (maar in werkelijkheid keken we stiekem alleen maar uit naar ons ontbijt, waar dezelfde serveerster in kwestie ons op attendeerde).
Vol goede moed leek het ons een mooi idee om de zonsopgang op deze geweldige en bijzondere plaats mee te maken, ware het niet dat we toen nog niet wisten dat de grond keihard was en vol stenen lag, waar we dus behoorlijk veel last van hadden omdat we geen luchtbedden bij ons hadden. (had ook niet meer gepast in de auto hoor.) Tim had het blijkbaar ook super koud en kroop dus geregeld met zijn stijve tepels dicht tegen me aan, maar verder hebben we ons netjes ingehouden (braaf he) Wel zijn op dit ultieme gay moment uiteraard de nodige grappen gemaakt.
Vanaf een uur of vier drong het tot me door dat ik echt de slaap niet meer te pakken zou krijgen en kon dus niet meer wachten tot het 6u was, zodat ik eindelijk van die harde stenen af kon!
Goodbye Dunes, Hello Eagles!
De volgende morgen stonden we om 6u op en maakten een heerlijke wandeltocht door het Steppe achtige landschap van het park om ook de dieren te zien ontwaken. In de hoop ook Zebra’s te spotten, want dat was toch wel een lokkertje, maar deze dieren zijn zo schuw en ondanks hun felle kleur toch goed beschut. Wat was alles mooi onder deze omstandigheden! Het licht was perfect, dus wij creatievelingen ons uitleven met onze camera’s. Ook raakten we maar niet uitgesproken over de prachtige Afrikaanse bomen, welke je direct herkent, maar je helaas alleen in Afrika ziet. Wat zijn deze bomen mooi! Sommige zijn ook erg groot, andere heel hoog, maar altijd erg vol. Dit doet je echt wanen in Afrika, hetgeen ik me nog steeds niet helemaal kan bevatten omdat de reis in zo’n roes lijkt te gaan en ‘slechts’ 11,5u later sta je opeens aan de andere kant van de Wereld, en van de Evenaar.
Gedurende onze paar uur durende wandeltocht kwamen we bij een soort western windmolen, welke ik erg vind passen in mijn beeld van Afrika. Omdat wij niet goed wisten waar deze nou voor diende, zeker in de oude tijden, waarin er nog geen elektrische apparaten bestonden, gingen wij er naartoe om dat voor eens en altijd helder te hebben. Het bleek echter een simpele waterpomp, hoewel het geavanceerd in elkaar stak. De molen vangt de wind op, welke met de wind mee draait door een mast (is geloof ik het woord daarvoor?). Deze draaiende beweging wordt omgezet door allerlei radaren etc. in een op en neergaande (pomp) beweging, er zo een vacuum ontstaat en het water omhoog slurpt.
En toen opeens slaakte Kasper een kreet van verbazing: “Wajooo, dat lijken wel Zebra’s daar” !!!!! Wij kijken en ja hoor, volgens mij had hij gelijk. Wij er sluipend naartoe en daar stonden 4 prachtige paarden waarvan 1 jong, goed beschermd door moeders met 2 vermoedelijke hengsten op de uitkijk. We mochten zeker niet in de buurt komen, dat lieten ze duidelijk merken met een hevig gebries, zoals de antilopen dat ook naar ons deden. Dit was echt een machtig gevoel. Op nog geen 100 meter stonden we oog in oog met een wilde Zebra! (Die in de dierentuin waren ook mooi Pa, maar dit was toch wel heel bijzonder!)
Daarna nog een enorme tor met zijn mestbal gezien op onze weg terug naar het restaurant voor ons ontbijtje. De serveerster was er weer, ditmaal met haar haren los, maar helaas werden we niet door haar bediend. Na een stevig Engels ontbijtje konden we er flink tegenaan en dat was wel nodig ook, want we gingen een leuke bergwandeling (hike) tegemoet van 6,5km naar een Adelaarsgrot. Ook deze tocht was fascinerend. Omdat het zondag was, was eigenlijk alles dicht, waardoor we tot teleurstelling van met name Tim niet naar de uitkijkpost voor Gieren konden, maar we mochten wel de Adelaarsroute doen. Zo gezegd zo gedaan en na een half uurtje ongeveer bereikten we al deze enorme grot. De Adelaars vlogen boven de Steppe waar we een magistraal uitzicht over hadden en onze echo’s kilometers ver doorgingen (nog erger dan in Kreta). Ook zagen we nadat we een stukje verder waren gelopen de duinen weer, en we hadden nu dan ook mooi uitzicht op hoever deze zich eigenlijk uitstrekte. Vanaf deze plaats kon je maar al te goed zien hoe groot dit land was (al was het maar dat stukje) en het deed je weer eens beseffen hoe klein we eigenlijk zijn. Erg rustgevend op deze hoogte en een uitzicht waar je U tegen zegt. Op ons gemakje zaten we daar even van te genieten met een zak chips erbij en veel water. Tot opeens… een gier voorbij kwam vliegen. Enthousiast als Tim is rende hij als een klein kind er achteraan, hoewel het beestje natuurlijk gevlogen was. Verder met onze tocht, want we hadden nog heel wat voor de boeg. Op ons gemakje liepen we verder, en we waanden ons letterlijk in The Lord Of The Rings. Het enige dat ontbrak, was de filmmuziek, maar verder was het compleet. Het landschap, de wandelstokken, de knapzakken, Sam, Frodo en Gollem. Het was alsof je naar de film zat te kijken, terwijl je daar echt liep. Bijzonder!
Op de mooie terugweg (want zelfs autorijden is hier leuk!) reden we tijdens zonsondergang. Veel mooie plaatsen, natuur, wateren etc. Met als hoogtepunt een soort van brug waar we de eerste keer al stopten om van dit uitzicht te genieten. Je had namelijk uitzicht over duizenden hectaren (of bunder, voor ons Pa) met sub-urbs van Kaapstad. Miljoenen lichtjes lachten je tegemoet, met een wisselende hoogte, waarover je de baas was. Langzaam aan naar beneden kwamen we rond 8u aan in Kaapstad bij Kas en Tim om de auto leeg te ruimen en hun kamer en huis even te bezichtigen. Daarna naar Observatory om mij thuis te brengen, maar belangrijker nog, goed te eten. Dus wij naar dezelfde Sushi bar waar je dus blijkbaar ook voor 99RAND (zo’n 10 euro) ONBEPERKT!!!! Sushi en Chinese gerechtjes kon eten. Alleen Chinese gerechtjes onbeperkt waren nog goedkoper (69 RAND), maar we hadden onze zinnen nu eenmaal al op de heerlijke Japanse Sushi gezet. Nadat de rijst ons teveel werd, zijn we overgegaan tot het Chinees, dat was ook prima te doen, maar ik zat al vrij vol.
De Rede
Na deze fantastische en avontuurlijke trip, kon ik me al helemaal niet meer inhouden mijn verse verhalen snel op te schrijven en met jullie te delen. Ware het niet dat de plug die ik vers gekocht had die vrijdag bij de Spar niet paste op mijn Nederlandsche stekker, terwijl ik toch echt een Europese adaptor gekocht had. En mijn laptop houd het nog geen 5 min. vol zonder voeding.
Nou helaas, dan moesten jullie beeldschermkindjes nóg maar een dagje langer wachten, al is het nu, na bijna 2,5 uur typplezier al haast weer een dag verder, maar dat terzijde. Sorry daarvoor. Maar zoals je ziet, heb ik dan ook niet stil gezeten, en een beetje pech. Wel een hele bijzondere dag, want vandaag zou ik mijn stagebedrijf en de mensen daar leren kennen. Een gevoel van spanning en opwinding bekroop me, maar ook een soort naar gevoel, omdat aan de vrijheid die ik tot nu toe had een einde zou komen.
De Stage en mijn functie, werktijden, collega’s en toekomst.
Vanochtend vroeg opgestaan, zodat ik zeker op tijd zou zijn en een ontbijtje kon eten en wat brood smeren voor overdag. Tas ingepakt en wachten maar totdat Jeroen mij weer op kwam halen om mij naar het bedrijf te brengen (helaas eenmalig) en voor te stellen aan het bedrijf. Wat een leuk pand, later bleek dat het is gesticht door de Hollanders toen ze net ZA hadden overgenomen en dit was een van de weinige panden die van deze tijd bewaard was gebleven. (Foto’s volgen hopelijk snel.)
Eenmaal binnen was het een behoorlijke drukte. Veel mensen die er werkten (al dan niet vrijwillig) en een paar andere interns (stuk of 5) die ook vandaag begonnen aan hun stage. Maar iedereen ging erg vriendelijk met elkaar om en het was een grote open ruimte, dat voor een gezellig, maar druk sfeertje zorgde. Daar even gewacht op de Station Manager, welke tevens mijn stage supervisor is, maar nog voordat ze arriveerde kregen de andere interns een rondleiding door het pand, dus werd mij en Jeroen dit ook aangeboden. Vreemd dat zoveel dingen hier door elkaar gaan. En het lijkt ook niet veel uit te maken wat je doet, zolang het maar ten goede komt aan het bedrijf, maar iedereen laat elkaar met rust, en toch werken ze allemaal samen. Ik kan niet echt zeggen dat ik het idee heb dat er veel stress of een grote werkdruk hangt, maar iedereen scheen druk bezig (of deed alsof) en er is blijkbaar werk voor zoveel man. Nou weet ik uit ervaring dat een lokaal TV of radio station altijd extra (gratis) handjes kan gebruiken, maar dit was haast moeilijk te overzien, met weinig structuur erin, zo leek het.
Aan het einde van de toer kwamen we aan bij het hoofd van de TV Programs, welke bij het horen van mijn naam gelijk uitriep: Ahh, Sjoerd, You’re the one we’ve been waiting for! Hij keek me zowat hoopvol aan en ik vond het vreemd, alsof ik een soort uitverkorene was ofzo. Iedereen keek me plots aan en hij sprak mijn naam perfect uit. (Chapeau) Nadat ook de Station Manager was gearriveerd, werd me ook door haar meerdere malen benadrukt dat ik het echt heel zwaar zou gaan krijgen en dat ik mijn borst maar vast nat moest maken. Nou leek me dat niet zo heel handig en een beetje onnodig, dus heb ik dat maar niet gedaan. Wel heb ik gelijk de vergadering die na mijn ontmoeting met de chef TV Programs bijgewoond, welke nogal langdradig was, vooral omdat ik nog niet echt wist waar het allemaal over ging. Ook spreekt niet iedereen even goed Engels, maar het is daardoor des te fascinerender om te zien hoe zo een gevarieerde groep mensen samen werkt om er iets goeds van te maken. Zat ik daar als enige echte blanke aan tafel, ook een beetje apart. Maar wel leuk. Ik heb ook iets opgevangen dat hier in de wet staat dat een bedrijf voor 1 geschoolde blanke 12 niet-blanken aan moet nemen, en dat zou ook hier best eens kunnen kloppen.
Daarna nog een meeting (pff) over de show die ik ging produceren. Ze lieten me wat voorbeelden van andere shows zien, die leuk zijn geprobeerd, maar in mijn ogen tenenkrommend slecht. Niet dat ik iets beters verwacht had hoor, maar ik vind dat juist erg gaaf omdat ik denk dat ik daarin veel kan gaan betekenen voor het bedrijf en de producten die ze maken.
Heel stiekem, diep verborgen in mijn hoofd, maar ik heb het altijd weten te onderdrukken, laat staan dat ik er over gesproken heb met anderen, hoopte ik dat ik hier ook (gezien de grootte en instelling van het bedrijf) kon “opklimmen” naar regisseur, omdat ik in Amerika gezien heb dat ik dat heel gaaf vind en dan echt veel kan bepalen op met name de ‘look and feel’ van de show. Nou ik kan jullie vertellen, dat deze werkelijke droom van me uit dreigt te komen, want op mijn vraag wie de director is, kreeg ik al snel het antwoord dat er nog geen is, en dat als ik het leuk vind, ik mijn eigen show kan regisseren(!). Ik van binnen dolgelukkig, maar professioneel gebleven. Wel lijkt het me spannend, omdat we waarschijnlijk niet de tijd hebben om de show van te voren te oefenen, wat we in Amerika wel tot in den treuren deden. Als je overigens benieuwd bent naar dit eindresultaat, kijk dan even op www.naunhtv.com en kies daar het 3e filmpje van de 2e groep. (de rest mag natuurlijk ook hoor!)
Tijdens deze laatste vergadering probeerde ik subtiel al 2 veranderingen door te voeren, waar het team enthousiast op reageerde. Deze 2 kleine veranderingen zouden de show al zoveel verbeteren, maar je moet het maar net weten. Ik kom er nu ook weer achter hoeveel ik in Amerika heb geleerd en stiekem ook op school en tijdens andere stages. Dit bleek ook wel nadat ik een schema’tje gemaakt had in Excel, waarop direct gevraagd werd of ze dit ook voor andere producties mochten gebruiken, omdat het er zo netjes uitzag. En geloof me, het was een erg simpel opzetje, niks bijzonders, niet eens een logo erop. Maar ik denk eerlijk gezegd dat het het eerste uitgewerkte schema binnen het bedrijf is dat niet op een kladblaadje of op een whiteboard staat, maar netjes op een scherm, klaar om afgedrukt te worden.
Volgens mij zijn mijn collega’s echt dikke prima. Een meisje was heel blij schijnbaar dat ik kwam, omdat ze graag de Nederlandse taal wilde leren en ze dat op mij zou kunnen oefenen. Ook heb ik wat collega’s die in Observatory wonen, dus daar kan ik mee lopen naar het bedrijf toe, dat is prettig, gezien ik mijn laptop mee moet sjouwen. Hoewel een Duits meisje (Anna) dat ook iedere dag doet en nog altijd niks gebeurd is, ondanks ze alleen loopt. Vorig jaar heeft ze ook hier gewerkt en is ze altijd met zo’n busje waar 30 man en af en toe een verdwaalde geit in gepropt worden, terwijl er eigenlijk maar 10 in passen, gegaan en ook daar had ze nergens problemen mee. Het valt dus allemaal wel mee wat mensen zeggen, helaas heeft de naam zo’n slechte naam wat betreft de veiligheid (al is het jammer dat het tijdens het WK het nog beter was, maar dat is nu enigszins weer afgezwakt).
Maar het feit, dat Anna terug naar hier móest naar eigen zeggen, geeft toch aan dat deze plaats echt bijzonder is en dat je niet snel uitgekeken raakt!