Rijsverslag deel 1

Wie had dat gedacht: Haarsteeg ontvluchten om in een gehucht terecht te komen met nóg minder inwoners. Ontstaan in de jaren 60 ten behoeve van de wintersport en slechts 54 inwoners, met plaats voor 5000 mensen!

De Reis
De sneeuw van vorige week in NL gaf slechts een klein voorproefje van wat er hier is gevallen en nog komen gaat, maar die betekende wel problemen met de trein. Gek genoeg niet in NL (al had ik geen latere moeten nemen); de internationale trein liet 95 minuten op zich wachten. In Hannover zouden ook geen treinen rijden, maar andere opties werden in de NS International app niet geboden. Uiteindelijk met enige spanning toch maar in die trein gesprongen, opdat ik hopelijk niet ergens zou stranden.

Eenmaal in Duitsland werd het er niet beter op. We klagen vaak over de NS, maar in Duitsland zijn ze totaal niet gewillig met alternatieven te komen of mee te denken. Het is gewoon zoals het is, verder heb je pech gehad. Je krijgt vervolgens wel een formulier waarmee je een deel van je reis terug kunt krijgen. Inmiddels weet ik dat in Oostenrijk niks een probleem is en alles (last minute) toch wel geregeld wordt, maar het is best spannend. Gelukkig ontmoette ik al snel een NLse jongen met hetzelfde eind station, al stond voor hem een taxi klaar en was mijn plan nog altijd de laatste bus vanuit daar te nemen. Toen ik net had besloten dat ik indien ik deze zou missen in zijn taxi zou springen om te vragen of hij mij een dorpje verderop kon afzetten, werd ik al gebeld door mijn nieuwe werkgeefster of zij een taxi voor mij kon regelen.
Ondanks de sneeuw (toen ong. Net zoveel als in NL) vloog de taxi de berg op en maakte ondertussen nog de grap dat hij zijn zomerbanden nog moest wisselen.

De Aankomst
Eenmaal aangekomen ontvangen door mijn “bijna” Berlijnse huisgenoot, die ik toch vrij lastig kon verstaan wegens het accent en ik nog niet echt aan het Duits gewend was. Ik wist al dat ik een eigen kamer zou hebben, maar ik bleek er zelfs een eigen badkamer bij te hebben! Ook blijken gewoon een eigen auto voor personeel te hebben. Om naar het werk te kunnen, maar ook (in overleg) voor onze vrije tijd en natuurlijk betaald de baas onze diesel. Eigenlijk hoeven we naast luxe zoals skipass of après ski alleen ons eten te betalen, de rest wordt allemaal verzorgd. Denk aan kleine praktische dingen zoals vuilniszakken, lampen, huisgerei en kunnen we uiteraard gebruik maken van een wasmachine. Maar ook gratis gebruik van de sauna, kleding die we na afloop mee mogen nemen, dikke korting op de skipass en spullen uit de winkel en fikse vrienden korting op verblijf. En het beste: alle spullen die we verhuren mogen we ook gratis uitproberen . Te gek, want op deze manier kan ik precies ontdekken wat mijn snowboard voorkeuren zijn alvorens ik een nieuw board aanschaf. Het zeulen met mijn 2 oldies was dus helemaal voor niets…

Königsleiten
De eerste dag ben ik na kennismaking (waarop ik erachter kwam dat van het dialect écht niets te bakken valt) een rondje door het dorp gaan maken wat werkelijk prachtig is! Die dag was het mooi weer en ik iets te goed gekleed. Foto’s heb je waarschijnlijk al gezien, zo niet hieronder. Een bijzonder dorp: klein, weinig inwoners en een bijzondere locatie en dat trekt ook bijzondere mensen aan. Zo woont hier een man van 94 die nog iedere dag de piste op gaat! Zelf wonen we onderaan het dorp; ik zit met 3 man in een woning boven en beneden wonen 2 Nederlandse collega’s. Mijn andere twee huisgenoten/collega’s zijn Kroaten die goed Duits spreken, maar hier puur zijn om te werken en niet om te skiën of boarden. Zij verdienen hier overigens zo veel dat ze de rest van het jaar in Kroatië uit kunnen zingen. Al met al niet te studentikoos, wat ik geloof ik wel fijn vind, zo ook het feit dat er geen Engels in huis wordt gesproken. Echter hebben we door onze lage ligging geen wifi en moeten alles via 4g doen. Gelukkig zijn hier anno 2017 goede oplossingen voor en ben ik volgens mij in een perfect jaar gekomen, want eind deze week gaat het in drie dagen gaat het net zo veel sneeuwen als vorig jaar in het hele seizoen…

Sneeuw
In mijn ervaring is iedereen op wintersport normaal al erg opgetogen, maar dit jaar gonst het al flink in het nog haast leegstaande dorp: er is érg veel sneeuw gevallen en dat belooft veel voor het seizoen. De voorspellingen zijn ook dat er nog heel wat bij komt en dat betekent waarschijnlijk ook dat het nóg drukker wordt dan de afgelopen acht jaar. Dat betekent druk in de winkel, maar voor mij als chalet manager ook veel sneeuw scheppen. Waar mijn eerste dag erg gevarieerd was en vooral bestond uit wat kleine klusjes doen, reparaties aan de huizen en mee/rondkijken in de winkel, werd ik opeens weggeroepen om trappen en paden sneeuwvrij te maken. Een beweging die ik niet gewend, zo ook niet de lange werkdagen (10 uur met geen tot weinig pauze zijn geen uitzondering). Maar ook buiten werk om betekent dit ruim een uur eerder opstaan om de paden rondom de woning en de auto sneeuwvrij te maken en vast warm te laten draaien.
Sneeuw is an sich heel licht, maar het heeft de vervelende eigenschap dat het op en duur in ijs veranderd, wat de eerste dagen zo was. De tweede dag had ik er even flink de P. in, maar na een paar uur herpakte ik mezelf weer, keek om me heen en bedacht me hoe geweldig het eigenlijk is dat ik in dit prachtige landschap een beetje sneeuw loop te scheppen. Bovendien had ik besloten dat ik in het vervolg mijn iPod mee zou nemen, die door mijn lieftallige vriendin vol is geknald met muziek en zo sta je opeens in datzelfde landschap onder muziek van Band of Brothers, de intro van With or Without You of Chris Martin die zingt dat we in een prachtige wereld wonen sneeuw te verplaatsen en dat maakt het wirklich wunderbar! Bovendien is er Akro, een pup van 2 die niet moe te krijgen is en in het begin vooral voor m’n schep ging staan of de sneeuw verder verspreidde. Ik hou onwijs van (spelende) honden, maar het maakte mijn werk er niet praktischer op en ik was bang hem te raken. Inmiddels weet ik beter hoe ik met hem on kan gaan en ben ik dus met een speelse hond lekker in de sneeuw aan het spelen mét goede muziek in een landschap dat alles overtreft.
Mijn ijver laat ik soms voor wat ie is om even de tijd te nemen om te genieten van het prachtige uitzicht of een praatje met buren, gasten of inwoners (het is nog erg rustig). Zo is één Hagenees en heeft de ander een brouwerij in Beieren, waardoor ik beloond werd met 2 Duits witbier. Het vreemde aan het hele verhaal is hier te zijn en dan heel andere dingen te moeten doen dan te genieten en te snowboarden en de spanning hoopt zich steeds verder op in mijn lijf. Maar morgen ga ik dan eindelijk toch echt zélf de piste op! Eens zien of ik het nog kan…